Flash Fictie
Flash Fictie Vrijdag
Vanaf december 2016 post David Westling iedere vrijdag een origineel flash fictie-verhaal op zijn social media-account. Aanvankelijk op Twitter, nu op Instagram. Volg @Westling_David om direct op de hoogte te zijn als er een nieuw extreem kort verhaal - nog steeds in 140 tekens of minder - van zijn hand verschijnt. Onderstaand een selectie van zijn gepubliceerde flash fictie.
#414
Hij werkte aan het einde van het regenboogpad. Daar stond het gemeentehuis, waar hij mensen van alle geaardheden in de echt verbond.
(01-11-2024)
# 387
Het spaarvarken beschuldigde het meisje van grensoverschrijdend gedrag en eiste financiële genoegdoening. Daarna kwam de man met de hamer.
(26-04-2024)
#357
Ze liet hem dingen doen en zeggen die hij helemaal niet wilde, maar zij was een gevierd comédienne en hij slechts een handpop.
(29-09-2023)
#328
Wat hij ook miste: nat worden door de regen terwijl hij zijn paraplu voor haar openhield. In haar bijzijn was hij altijd een heer geweest.
(09-03-2023)
#300
In een wereld waarin ieders levensverwachting weldra vaststaat, schenkt de overheid als kraamcadeau een zandloper met bijpassende inhoud.
(26-09-2022)
#284
‘Enkele reis!’ waarschuwde de tijdmachine. Een foutje, dacht de Profeet, onwetend dat hij en zijn reputatie spoedig zouden worden uitgewist.
(06-05-2022)
#273
‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet,’ fluisterde ze, ‘en de kleur is wit!’
‘Ga toch slapen,’ zei hij. ‘Je weet dat ik niet in spoken geloof.’
(18-02-2022)
#262
Bij de reünie vroeg menigeen zich in stilte af wie die vrouw was die iedereen een roos had gegeven. Ooit had hij bij hen in de klas gezeten…
(03-12-2021)
#248
Urenlang overdacht hij in een verlaten speeltuin wat had kunnen zijn. Onder de glijbaan lag een duif, die voorgoed verslagen leek.
(27-08-2021)
#232
Er zijn vier vrouwen, die allemaal een deel van zijn hart veroverden. Maar het leven is geen sprookje, en hij voorziet geen gelukkig einde.
(07-05-2021)
#220
De voordeur stond op een kier. Vanuit de gang hoorde hij vreemde stemmen, toen gelach. In zíjn huis? Sinds wanneer viel daar iets te lachen?
(12-02-2021)
#204
Hij had zijn succes te danken aan zijn achternaam – dat wist iedereen, hijzelf ook. Alleen zijn oudeheer leek het vergeten. Dat was bizar.
(23-10-2020)
#185
Het ging niet om dat ene plekje in de zon. Of om racisme. Ze wilde gewoon één keer wat haar toekwam en dat niet delen met een wildvreemde.
(12-06-2020)
#172
Voor het eerst in jaren kon Luca op vrijdagavond ongestoord eten in zijn eigen bistro. Maar al die lege tafels maakten hem ziek van ellende.
(13-03-2020)
#150
Hij trachtte elke ochtend een kort verhaal te schrijven, dan kon hij ’s middags iets leuks doen en daarna, in het donker, dromen van succes.
(11-10-2019)
#142
Samen lachten ze om hun stommiteiten. Dat was beter dan erom huilen. Een pak slaag kregen ze toch wel.
(16-08-2019)
#128
Tess vond in haar tuin een kist vol zeldzame boeken. Er zat een briefje bij; voor de eerlijke vinder, vertelde ze, maar dat deel was onwaar.
(10-05-2019)
#111
Ze rookte altijd onder de afzuigkap. Tot die keer dat de afzuigkap moest niezen en de hele keuken opeens asgrijs werd. Dat was een keerpunt.
(11-01-2019)
#100
Minder is meer, was de schrijver verteld – niet andersom, al kostte het hem veel meer tijd om te blijven tweeten in 140 tekens of minder.
(26-10-2018)
#96
De Delfts blauwe tegels waren niet geheel haar smaak maar pasten bij de keuken. Zo had ze ooit bij haar kinderen haar echtgenoot uitgezocht.
(28-09-2018)
#73
Het was bij de lachspiegels dat ze haar uiterlijk tenslotte accepteerde. Haar zus had gelijk: ze had er zoveel vreemder kunnen uitzien.
(20-04-2018)
#54
Zomer was warm en bekoorlijk, Herfst laat en wispelturig. Winter gedroeg zich meteen zo onguur dat Lente zich voorlopig gedeisd hield.
(08-12-2017)
#50
Op de stoel tegenover haar ziekenhuisbed zat een koningspinguïn met een rode jas aan. Nee, ze was niet gek: de dokter zag de pinguïn ook.
(10-11-2017)
#35
De tv in de woonkamer was volgens zijn zoon een vooroorlogs model. Van welke oorlog kon niet worden bepaald, zo veel had hij er verslagen.
(28-07-2017)
#17
Elsie heette de overledene, en het enige wat hij nog van haar herinnerde was haar verraad van hun boomhut, ruim tachtig jaar geleden.
(24-03-2017)
#9
Ze schrok toen ze ’s nachts iemand aan de keukentafel zag zitten. Het is papa maar, had ze kunnen denken, maar in dit huis lag dat anders.
(27-01-2017)
#1
Het tapijt in de wachtkamer van de dokter heeft een doolhofpatroon. We hebben de behandelkamer nooit bereikt.
(02-12-2016)